Hier zijn we dan met m’n aller aller aller aller laatste blog.

Tasmanië, een mooie afsluiting van een fantastisch jaar. Na een korte vlucht land ik in Hobart waar ik mijn auto ook gelijk kan op halen een gloednieuwe automaat staat voor me klaar.

Ik koop wat boodschappen en ga gelijk maar een stuk rijden, geen idee waar naar toe maar dat zien we vanzelf wel. Uiteindelijk slaap ik op een camping aan de rand van het Mount Field National Park. De volgende ochtend maak ik een mooie wandeling en ga dan wat lunchen en koop ik een parkenpas voor alle parken in Tasmanië twv 60 dollar. Daarna rij ik het park in en rij bijna een half uur de berg op naar Lake Dobson. Heel mooi en heel veel sneeuw. Daarna rij ik door naar de Gordon dam een plek waarbij de rit er naar toe mooier was dan de dam zelf.

 

Daarna rij ik weer een stuk en ga ik Lake St. Clair bezoeken na weer een wandeling wil ik graag slapen maar de kosten zijn nog hoger dan een hostel. Gelukkig mag ik op het terrein van een hotel slapen en nog gratis ook. De vriendelijke eigenaar geeft me nog wat tips voor de volgende dag. Helaas is het hotel uitgestorven. Dus ik kijk wat films en ik bel met mam en oma. Daarna slaap ik weer in mijn auto. Ik kan de bank behoorlijk vlakklappen dus dat ligt nog best relaxed. Ben ook wel te lui om de tent op te zetten hahaha.

 

De volgende dag word ik vroeg wakker eet mijn ontbijtje en rij naar straham via Queenstown 2 plaatsen waar helemaal niks te doen is maar het auto rijden is hier in Tasmanië echt fantastisch. Wel kon ik nog een boottocht doen en een beroemde treinrit maken. De treinrit is een route geweest die werd gebruikt door de mijnwerkers. Jammer genoeg was die treinrit zo duur dat ik die oversla. Beetje chagrijnig rij ik door omdat het zo duur was, kom ik een beetje laat aan in het Cradle Mountain NP. Ik besluit wat luxe te doen en boek een hostel kamer om weer eens te douchen en een goede nachtrust te krijgen. Morgen staat er een wandeling van 12 uur op de planning.

 

Op naar de historic kitchenhut van Cradle Mountain een super mooie wandeling met kleine meertjes mooie bergpassen. Helaas als ik er ongeveer 3,5 uur op heb zitten is het zicht zo slecht dat ik de paaltjes niet meer zie (er is ook geen wandelpad meer). Bij de Marions Lookout stop ik even, De temperatuur is flink gedaald er ligt sneeuw. Ik twijfel of ik wel door moest gaan omdat het zo mistig was. Toch wil ik nog verder op dat moment komt er een vrouw uit de mist zetten. Ze zei dat het te gevaarlijk was om nog door te gaan zij was van plan een 7 daagse wandeling te maken. Ik besluit ook maar om te keren, maar ik heb daarna nog om dove Lake een wandeling extra gemaakt, heel erg mooi. In de na middag rij ik nog een uurtje naar Sheffield waar ik bij de MAC wat eet en heel goed van de wifi gebruik heb gemaakt. Ik kon gebruik maken van een gratis camping net buiten het centrum.

 

Dan door naar Bay of fires via Launceston ik maak veel korte wandelingen en geniet vooral van de ongelofelijke mooie natuur in Tasmanië. In Launceston is een kloof ontstaan waarbij die uitmond op een rivier. The Bay of Fires staat bekend om zijn rode stenen door het verroeste ijzer in de stenen. Daar overnacht ik ook in het National park op een gratis camping.

De volgende dag maak ik een mooie auto rit langs de kust op naar het Freycinet NP Wineglass bay absoluut prachtig! Een mooie wandeling waar ik ook weer enorm van geniet mooi uitzicht over de baai. Ik besluit om nog verder te lopen naar de baai zelf. Helaas met de auto rit erbij heb ik te weinig tijd om nog verder te lopen ik besluit de dag te eindigen in Sorrel morgen naar Port Artur en omgeving.

 

Via een paar mooie plekjes langs de kust beland ik uiteindelijk bij Port Artur wat bekend staat als het strafkamp dorp. Vanaf de 18^e eeuw werden daar Engelsen gevestigd om daar hun straf uit te ’zitten’. Voor zitten was geen tijd omdat er gewerkt moest worden. In de loop der jaren is daar een heel dorp ontstaan met verschillende gebouwen die zo hun eigen functie hadden.

Een van de meest bijzondere gebouwen was de gevangenis. Een gevangenis in een gevangenis. Dit was dus bedoeld voor mensen die zich ook niet in Port Artur konden gedragen. Het bijzondere aan deze gevangenis was dat de gevangenen niet mochten praten, een masker op kregen en ook geen contact met elkaar mochten hebben. Je totale identiteit werd dus ontnomen. Ook nog een mooie boottocht gemaakt langs het eiland van de doden(waar alle gevangenen werden begraven).

 

En dan is dit alweer de aller laatste plaats die ik bezoek Hobart, helaas is het weer zo dat wandelen er niet echt meer in zit, maar ik rij nog wat rond, loop over de markt en rij nog Mount wellington op. Ik slaap in een hostel en de volgende dag lever ik de auto in en vlieg ik terug naar Sydney om 2 dagen later naar huis te vliegen. Helaas was het wat kort maar heb ik een hele mooie indruk van Tasmanië gekregen.

 

 

De reis naar huis was lang, maar op Schiphol stond een hele brigade mij op te wachten wat heel leuk was. Nu ben ik al weer een maand thuis. Backpack opgeruimd en kleren weer in de kast.

Deze reis of liever gezegd dit jaar is voorbij gevlogen. Maar ik ben blij en trots dat ik dit heb mogen doen.

 

Ik wil jullie allemaal bedanken voor de berichtjes belletjes en aandacht. Hopelijk hebben jullie ook een beetje met mij mee gereisd door Australië en Nieuw-Zeeland via deze blog. Ik denk dat er ooit nog wel een vervolg komt van een volgend avontuur. Nu ben ik vooral bezig met solliciteren en het Nederlandse leven weer op te pakken.

 

 

Liefs Siebren